Author: George Kakkanatt

കോവിഡാനന്തരമുള്ള കാലം വലിയ വെല്ലുവിളികളാണ് സിനിമയെ കാത്തിരിക്കുന്നത്. തിയറ്ററുകളുടെ പ്രവർത്തനം, പുതിയ സിനിമകളുടെ ഷൂട്ടിങ്, മുതൽമുടക്ക് തുടങ്ങി ചലച്ചിത്ര മേഖല ആകമാനം അനിശ്ചിതാവസ്ഥയിലാണ്. ഇതിൽ നിന്ന് കരകയറാനുള്ള പല മാർഗങ്ങളും പലരും മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും എത്ര കണ്ട് അതൊക്കെ ഫലവത്താകുമെന്ന് ആർക്കുമറിയില്ല. കോവിഡ് സിനിമയിൽ വരുത്തുന്ന മാറ്റങ്ങളെക്കുറിച്ചും അതിനെ എങ്ങനെ നേരിടണമെന്നതിനെക്കുറിച്ചും മനസ്സു തുറക്കുകയാണ് കെഎസ്എഫ്‌ഡിസി മുൻചെയർമാനും നിർമാതാവും ഫിലിം ഫെഡറേഷൻ ഓഫ് ഇന്ത്യ എക്സിക്യൂട്ടിവ് അംഗമവുമായ സാബു ചെറിയാൻ. ‘പുതുമുഖ’ നിർമാതാക്കൾ കഴിഞ്ഞ വർഷം പുറത്തിറങ്ങിയ 160 സിനിമകൾ എടുത്തു നോക്കിയാൽ അതിൽ നൂറ് സിനിമകളും നിർമിച്ചിരിക്കുന്നത് പുതിയ നിർമാതാക്കളാണ്. സിനിമയിൽ ഒരു അനുഭവ സമ്പത്തുമില്ലാത്തവർ. ലാഭം മാത്രം കിട്ടണം എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ വരുന്നവരും ഇക്കൂട്ടത്തിലുണ്ട്. ഇവരെല്ലാം വിദേശ മലയാളികളാണ് എന്നതാണ് മറ്റൊരു വസ്തുത. ഇതാണ് മലയാള സിനിമയുടെ ഏറ്റവും വലിയ ശാപം. പെട്ടന്ന് ലാഭം കൊയ്യുന്ന ബിസിനസ്സ് എന്ന നിലയ്ക്കാണ് ഇവർ പണം മുടക്കാൻ തയ്യാറാകുന്നത്. സിനിമയുടെ മേൽനോട്ടം നാട്ടിൽ ആരെയെങ്കിലും ഏൽപിക്കുകയും ചെയ്യും. എന്നാൽ ഇങ്ങനെയുള്ളവർ പറ്റിക്കപ്പെടുന്നവെന്ന് മാത്രമല്ല നാല് കോടിയും അഞ്ച് കോടിയും വരെ നഷ്ടവും സംഭവിക്കുന്നു. മലയാള സിനിമാ ഇൻഡസ്ട്രിയെ തന്നെ വളർത്തി വലുതാക്കാൻ കഴിയുന്ന ഇത്തരം ഇൻവെസ്റ്റേര്‍സ് ഒരു സിനിമയോടെ തന്നെ ഈ രംഗത്തു നിന്നു പിന്മാറുകയും ചെയ്യുന്നു. പിന്നീട് മലയാളസിനിമയുടെ നിർമാണമേഖലകളിൽ വലിയ പരീക്ഷണങ്ങൾ നടത്താൻ സാധ്യതയുള്ള, നല്ല നിർമാതാക്കളെയാണ് ഇത് മൂലം നഷ്ടമാകുന്നത്. തമിഴിലും തെലുങ്കിലും കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങനെയല്ല. അവിടെ അഞ്ചും പത്തും വർഷം അനുഭവ സമ്പത്തുള്ള വലിയ നിർമാതാക്കളും ബാനറുമൊക്കെയാണ് അവിടെ സിനിമ ചെയ്യുന്നത്. അവർക്ക് സിനിമ എന്തെന്ന് കൃത്യമായി അറിയാം. അതിലെ ഓരോ കണക്കും അളന്നാണ് പൈസ നൽകുന്നത്. ഇൻഡസ്ട്രി എന്ന നിലയിൽ അവർ വളരുന്നുമുണ്ട്. ഈ സമീപനമാണ് ഇവിടെയുമുണ്ടാകേണ്ടത്. ഈ 160 സിനിമകൾ എടുത്ത് നോക്കിയാൽ മതി, അതിൽ 25 പേരെ നമുക്ക് അറിയാവുന്ന നിർമാതാക്കൾ ഉണ്ടാകൂ. ഇങ്ങനെ സിനിമ അറിയാതെ സിനിമ ചെയ്യാൻ വരുന്ന ഇത്തരം നിർമാതാക്കൾ വേറൊരു ദോഷം കൂടി വരുത്തി വയ്ക്കുന്നുണ്ട്. അമേരിക്കയിലോ ഗൾഫിലോ ഉള്ള ഒരാള്‍ സിനിമ ചെയ്യാൻ തീരുമാനിക്കുന്നു. ആദ്യ സിനിമയായതിനാൽ കാശും ഇഷ്ടം പോലെ. നാട്ടിൽ ഒരാളെവച്ച് സിനിമയുടെ പദ്ധതി തയ്യാറാക്കുന്നു. മിക്ക ഇടനിലക്കാരന്റെയും ഉദ്ദേശം എങ്ങനെയും നിർമാതാവിനെ പറ്റിച്ച് അയാൾക്ക് ലാഭമുണ്ടാക്കുക എന്നതാകും. അങ്ങനെ ലൊക്കേഷനും പ്രതിഫലത്തിനും മറ്റുമൊക്കെയായി കാശ് ഇരട്ടിയാകുന്നു. 5 ലക്ഷം പ്രതിഫലം മേടിക്കുന്ന ആർട്ടിസ്റ്റിന് 10 ലക്ഷം കൊടുത്ത് ഡേറ്റ് ഓക്കെ ആക്കുന്നു. സിനിമ തുടങ്ങുന്നു. ഫലമോ നിർമാതാവിന് ഒരു പൈസ പോലും ലാഭം ഉണ്ടാകുന്നില്ല. ഇവരുടെ യഥാർഥ പ്രതിഫലം എത്രയെന്ന് ഇവരെങ്ങനെ അറിയും. ഇങ്ങനെ വരുമ്പോൾ ഓരോ ആർട്ടിസ്റ്റിനും ഓരോ വർഷം കഴിയുന്തോറും 50 ശതമാനം കൂട്ടിയാണ് ഇങ്ങനെയുള്ള നിർമാതാക്കൾ പ്രതിഫലം നൽകുന്നത്. കഴിഞ്ഞ 160 സിനിമകളിൽ 40 സിനിമകളുടെ പോലും സാറ്റലൈറ്റ് അവകാശം വിറ്റുപോയിട്ടില്ല എന്നതും സങ്കടകരമായ കാര്യമാണ്. താരങ്ങളുടെ പ്രതിഫലം അസോസിയേഷനെ സംബന്ധിച്ചടത്തോളം താരങ്ങൾ പ്രതിഫലം കുറക്കണം എന്നല്ലേ പറയാൻ കഴിയൂ. ആർട്ടിസ്റ്റുകൾ തന്നെ ഈ സാഹചര്യത്തിനൊത്ത് ഉയരേണ്ടതാണ്. ഇതൊക്കെ ആരും ആവശ്യപ്പെടാതെ തന്നെ ചെയ്യേണ്ട കാര്യങ്ങളാണ്. അവര്‍ അത് ചെയ്യും എന്നു തന്നെയാണ് വിശ്വാസവും. ഇനി ഇതിൽ പ്രതിഫലം കുറക്കാൻ താൽപര്യമില്ലാത്ത ആളെ വച്ച് സിനിമ ചെയ്യരുത് എന്നാണ് എന്റെ നിലപാട്. അതിൽ നിർമാതാക്കൾ ചങ്കൂറ്റം കാണിക്കുക. ഒരുകോടി ശമ്പളം വാങ്ങുന്ന നടൻ 50 ലക്ഷം രൂപയായി പ്രതിഫലം കുറക്കുന്നു. പക്ഷേ ഒരു നിർമാതാവ് വന്ന് ഈ കുറച്ച 50 ലക്ഷം രൂപ മറ്റാരുമറിയാതെ നടന് തന്നെ നൽകിയാൽ പിന്നെ എന്തുകാര്യം. പുറത്തുപറയുന്ന പ്രതിഫലം പകുതി തുകയും. പറയുന്ന തുക അവര്‍ക്ക് കൊടുക്കാൻ ആളുണ്ടതുകൊണ്ടാണല്ലോ ഇവർ കോടികൾ ചോദിക്കുന്നത്. പിന്നെ ഇതൊന്നും ശാശ്വതമല്ല. ഡിമാൻഡ് ഉള്ള സമയത്തേ ശമ്പളം ചോദിക്കാൻ പറ്റൂ. ഏതും സമയത്തും ഫീൽഡ് ഔട്ട് ആയി പോകാൻ സാധ്യതയുള്ള മേഖലയാണ് സിനിമ. ഹിന്ദിയിലും തമിഴിലുമൊക്കെ ചെയ്യുന്നതുപോലെ നിർമാതാവിനൊപ്പം ആ പ്രോജക്ടിൽ ഒരു നിർമാണ പങ്കാളിയായി താരങ്ങളും ചേരുക. പ്രതിഫലത്തിലെ തുക...